Մեղրը ճանաչված ժողովրդական միջոց է, որը քաղցր է շաքարավազից եւ ավելի օգտակար է: Այն յուրացվում է ավելի արագ եւ հեշտ:
Սակայն շատերն են խաբում մեզ առաջարկելով լավ բնական մեղր, սակայն տալով անորակը։ Կա մի քանի հնարքներ, որոնց շնորհիվ կկարողանանք լավ մեղրը տարբերել անորակից։ Այպիսով․ ինչ է անհրաժեշտ, որպեսզի կարողանանք տարբերել մաքուր, անարատ մեղրը ՝ անորակից։
Մեղրը չպիտի փրփրի: Եթե մեղրի մակերեսին փրփուր կա, թթվահոտ ունի, գազեր են արտադրվում մեղրով տարայի մեջ, նշանակում է, որ մեղրը «հասունացած» չէ, շատ ջրային մաս է պարունակում: Այսպիսի մեղրը պետք է ամանով դնել գոլորշու վրա և տաքացնել քսան րոպե: Այն չի թթվի, բայց օգտակար նյութեր արդեն չի կրի իր մեջ:
Մյուս ձևը անելու համար պետք է մեղրը բացենք ջրով 1:2 հարաբերությամբ: Պետք է պղտոր հեղուկ ստացվի: Մեղրի լուծույթը երկու մասի բաժանենք: Մի մասին մի քանի կաթիլ յոդ ավելացնենք: Եթե հեղուկը կապտի, ապա մեղրի մեջ օսլա կա: Նայենք մյուս կեսին: Եթե նստվածք կա, վրան քացախ կաթեցնենք: Եթե նստվածքի մեջ կավճային մաս կա, այն կփրփրի: Լավ մեղրը երկար պահելու դեպքում այն պնդանում է, քարանում: Իսկ եթե այն առաջվա պես ջրիկ է մնում, այն անորակ է:
Եվս մեկ պարզ հնարք ՝ չոր լավաշ հացը մեղրի մեջ որքան շատ մնա, այնքան ավելի շատ կչորանա։ Եթե հացը կակղեց, ուրեմն մեղրն անարատ չէ, պատրաստված է շաքարաջրից։ Ջրային մասը շատ է։
Մեղրով լցված գդալը պահում են կրակի վրա։ Եթե շաքարի նման կապույտ բոցով այրվեց, անարատ չէ, եթե ածխացավ ու չայրվեց, անարատ է։